'Geschreven, Getekend en Gedrukt' is een reeks kleine documentaire tentoonstellingen, waar beeldend kunstenaars en schrijvende mensen worden samengebracht. Zij verbinden hun werk, vullen elkaars oeuvre aan. “All art is a form of literature” poneerde Fernando Pessoa. Elk duo realiseert voor de expo een in-situ-XXL-werk in de vorm van een tijdelijk fresco: ‘De Muur’. Elke GGG krijgt bovendien auditieve en visuele aandacht op ons Poëzieparcours langs de Damse vestingen: op het uitgestippeld wandelparcours presenteren wij jonge en oude dichters van hier en elders. Op tien gedichtentafels ontdek je gedichten die door een illustrator van beeld werden voorzien. Voor GGG #6 worden gedichten uit het oeuvre van de Antwerpse dichter Max Temmerman voorzien van illustraties door Marion Beeck.
Max Temmerman debuteerde in 2011 met Vaderland, dat in 2013 werd gevolgd door Bijna een Amerika. Hiervoor ontving hij de Herman de Coninck Publieksprijs. Met zijn derde bundel Zondag acht dagen, die verscheen in 2015, werd een drieluik afgesloten. Het luisterboek De meeste mensen die ik ooit ben geweest bestaat uit een selectie van vijftig gedichten uit dat oeuvre, die bovendien werden ingesproken door acteur Gene Bervoets. Die audiofragmenten zijn te horen in onze luisterhoorn. Zijn meest recente gedichtenbundel Huishoudkunde verscheen in 2018. Op 29 februari 2020 hebben wij bij IJsberg de eer om zijn eerste roman Coniferen aan het publiek voor te stellen.
Van Damon Albarn over Franz Schubert. Via Jacques Brel over John Cale helemaal tot aan Duke Ellington en weer terug.
Tijdens het schrijven luistert Max Temmerman steevast naar muziek via Youtube. Het zou de omgevingsgeluiden wegfilteren. De muziek die hij beluistert valt schijnbaar telkens, op een onvoorziene maar organische manier, samen met de thematiek van zijn schrijfwerk. De bundels en de muziek vormen een eenheid, meer zelfs: ze versterken elkaar. De dichter beschouwt muziek niet per se als een inspiratiebron, maar eerder als een deeltjesversneller: door ernaar te luisteren, is hij in staat zich in te beelden hoe de gedichten zullen klinken. Je kan de nummers in kwestie beluisteren via de koptelefoons in de exporuimte.
In 2015 studeerde Marion Beeck af aan K.A.S.K. in Gent, waar ze grafisch ontwerp en illustratie volgde. Ze werkt in een groot deelatelier van NUCLEO en geeft les aan de Academie in Mechelen. Marion werkt voornamelijk met collages, waarop ze al dan niet verder werkt met potlood, verf of inkt. Het geeft haar ruimte om eventueel aanpassingen te maken, zich te bedenken.
Met een materiaal zoals bijvoorbeeld verf is die aanpak minder evident. In haar atelier ligt een enorme stapel gekleurde papiervellen. Wanneer ze aan de slag gaat, vertrekt ze doorgaans vanuit één kleur, van waaruit ze haar creaties maakt. Op een positieve manier beperkt het haar mogelijkheden, en kan een eenduidige reeks ontstaan, eerder dan een botsende overdaad aan kleuren en figuren. Ze staat er telkens opnieuw van versteld hoeveel verschillende combinaties binnen eenzelfde kleurenpalet mogelijk zijn.
In haar omgeving let Marion onbewust steeds op sprekende kleurencombinaties, die ze dan ergens opslaat. We zien het kleur blauw geregeld terugkeren in het oeuvre van Marion. Voor haar is het een poëtische kleur, dat ze bovendien goed vond passen bij de selectie gedichten van Max Temmerman.
Deze tien gedichten, met de bijhorende illustraties, vind je terug op de poëzieroute aan de Damse vesten. Het gedicht Blauwdrukken is haar in het bijzonder bijgebleven en het legde dan ook haar kleurkeuze vast. Bij het lezen van de gedichten ging Marion na welke woorden of zinsdelen het meest bleven nazinderen. Doorgaans zijn dit woorden die een bepaalde sfeer met zich meedragen, en zo als vertrekpunt tot de illustraties dienden.
Marion ging daarnaast ook aan de slag op ‘De Muur’, het grote blanco canvas in IJsberg. Op de openingsdag zal ze ter plekke haar fresco schilderen. Hiervoor haalt ze elementen uit haar reeks. De mozaïek rooskleurige verftekeningen heeft als titel Never happy, never satisfied en bestaat uit een reeks van 30 portretten. De gezichten kijken je misnoegd aan en zijn, al dan niet rechtstreeks, gebaseerd op haar eigen omgeving: tronies die ze tegenkomt op de tram of op straat, maar ook zelfportretten. Ergens vind je ook een Schreeuw van Edvard Munch terug.
Bij Stichting IJsberg kan je geen reservatie maken. Wel houden we ons aan de regel dat er maximum 50 personen aanwezig mogen zijn in het gebouw. Het is dus mogelijk dat je even moet wachten voor je binnen kan. Hier nog eens alles op een rijtje.
Wij zijn alvast blij met uw bezoek en wensen u een aangename ontdekkingstocht!
